اطعام دادن بخشی از اعمال تربیتی است و شخص اطعام‌کننده دو چیز را انفاق می‌کند: اول مال خود و دیگری تلاشش را. به همین دلیل است که خداوند اطعام را کفاره اصلی گناهان بسیار یا بخشی از کفاره گناهان قرار داده است؛ چون اطعام، تاثیر عمیقی در استحکام ارکان برادری در جامعه دارد و آن را باید نظیر هدیه، دست دادن و تبسم در اجر و ثواب و آثار اجتماعی دانست.
اطعام چنان جایگاهی در مذهب تشیع دارد که رئیس آن یعنی امام صادق (ع) می‌فرماید: «کسی که شیرینی یک لقمه را به مومنی بچشاند، خداوند تلخی روز قیامت را از او دور می‌سازد.»
پیامبر اسلام، حضرت محمد مصطفی (ص) هم می‌فرماید: کسی که مومن گرسنه‌ای را اطعام کند، خداوند از میوه‌های بهشتی به او می‌چشاند و کسی که برادر تشنه خود را سیراب کند، خداوند او را از شَهد بهشتی سیراب می‌کند.
نذرواره اطعام حسینی از سال ۹۲ اجرایی شد و مبدع آن، یک شهروند دامغانی به نام ابراهیم امیرآبادیان بود که در قالب گروه جهادی ملی نذرواره ۷۲ خوان احسان حسینی در سال 1400 موفق شد سه هزار و ۶۰۰ دیگ غذا در ۵۰ شهر کشور پخت و توزیع کند. در مجموع در سال 1400 نیم میلیون پرس غذای گرم توسط بزرگ‌ترین گروه و موکب جهادی کشور به نام نذرواره ۷۲ خوان حسینی تا ۱۷ محرم در ۵۰ شهر کشور توزیع شد.
این طرح ابتدا توسط مبدع طرح نذرواره حسینی از امیریه دامغان کلید خورد و دو سال بعد این آیین در دیگر شهرهای استان سمنان گسترش یافت و اکنون به شکل ملی و سراسری، مایه خیر و برکت است.
اجرای این طرح با بهره‌مندی و استفاده از ظرفیت تکایا، هیأت‌های مذهبی، نذرهای مردم، مراکز نیکوکاری، موکب‌ها و گروه‌های جهادی انجام می‌شود و طبق برنامه این نذرواره در یکی از روزهای دهه محرم، این هیأت‌ها ۷۲ دیگ غذای نذری بین عزادارن توزیع می‌کنند.
این گروه نه‌تنها در آیین‌ها و مناسبت‌هایی چون عید قربان، غدیر، ماه مبارک رمضان و ایام فاطمیه، به صورت جهادی آمادگی پخت هزاران غذا را دارد، همچنین در شرایط بحرانی مانند سیل، زلزله و سایر حوادث ناجی نیازمندان و مردم است.