در سرودن شعر و خواندن اشعار آیینی، چیز دیگری غیر از صدا و کلمات هستند که یک مداح یا شاعر را از سایرین متمایز می‌کنند. حاج علی انسانی از آن دست کسانی است که صاحب صدای عالی و صوت داوودی نیست، اما همان عنصری که اسمش را «سوز درون» می‌گذاریم، ما را مشتاق می‌کند که هم شعرها و هم توسلات او را بشنویم؛ چون هم شعرهایش و هم صدایش «نمک» دارد.
انسانی که متولد ۱۳۲۶ شمسی در کاشان است، از 16 سالگی شروع به سرودن شعر کرده و تا 9 سال، همه از ذوق و قریحه او بی‌خبر بوده‌اند. انسانی در سال 1333 همراه با افراد خانواده خود به تهران عزیمت کرد و تحصیلات ابتدایى و متوسطه را در همین شهر به پایان برد، اما با حضور مستمر خود در محافل ادبى و مذهبى از محضر اساتید بزرگ بهره‌ها برد تا با شیوه ستایشگرى آل‌اللّه و آفرینش آثار آیینى آشنا شود. او به تدریج با تجربه‌هایى که در این دو مقوله کسب کرد، توانست در انجمن‌هاى ادبى و محافل آیینى حضور موفقى داشته باشد؛ تا جایى که امروز از چهره‌هاى ممتاز و برتر جامعه مدّاحان و از شعراى مطرح و نام‌آشناى آیینى به شمار مى‌رود. او در سرودن شعر به سبک اصفهانى (هندى) متمایل است و شیوه بیانى او غالباً آمیزه‌اى از دو سبک اصفهانى و عراقى است.
از حاج علی انسانی آثار فراوانی چاپ شده و مداحان اهل بیت علیهم‌السلام در مدیحه‌خوانی و مرثیه‌خوانی از سروده‌های او بسیار استفاده می‌کنند، اما سطح شعرها و کتاب‌های او طوری است که اهل شعر و ادبیات هم از آن بهره‌مند شوند. کتاب‌های «چراغ صاعقه»، «از مدینه تا مدینه» و «گل و گلاب» یک عمر ارادت او به آستان مقدس اهل بیت علیهم‌السلام را نشان می‌دهد.
حاج علی معتقد است شعر مذهبی را نباید از ادبیات فارسی خارج دانست و تفكیك شعر آیینی و غیرآیینی درست نیست. خیلی‌ها شعر مذهبی ندارند، اما اعتقادشان پابرجاست.
حاج علی انسانی، مداح افتخاری است و رزق خود را از شاعری و مداحی تأمین نمی‌کند. او از تجار برنج تهران است، اما کم هم مجلس ندارد که از معروف‌ترین و شلوغ‌ترینش می‌شود به برنامه صبح‌های سه‌شنبه حسینیه لباسفروشان در خیابان سعدی تهران اشاره کرد.