سامانه‌ای که می‌تواند نوای «یا جدی‌الغریب» سیدمجید بنی‌فاطمه را به سراسر گیتی برساند، رسانه هیأتی است که او سال‌هاست در آن می‌خواند. البته، نه فقط هیأت که حالا باید از آن به عنوان مجموعه فرهنگی و مذهبی ریحانه‌الحسین (سلام‌الله علیها) یاد کرد؛ وگرنه هیأتی به همین نام در سال ۸۶ و در قالب یک جلسه هفتگی در حسینیه‌ای حوالی میدان منیریه پا گرفته بود و اسمش چیز دیگری بود؛ مکتب حضرت ام‌البنین (س). آن روز که حاج سیدمجید بنی‌فاطمه، مداح هیأت و بنیانگذار اصلی‌اش بود، گذشت و گذشت و بعدها با رویاهای صادقه‌ای که دیده شد، نام هیأت به دردانه سیدالشهدا علیه‌السلام یعنی ریحانةالحسین (س) تغییر یافت؛ هیأتی که اول، هفتگی بود و در خانه‌های مردم می‌چرخید تا در سال 1388 به امامزاده باغ فیض بیاید و دو سال در این امامزاده جلسات خود را برگزار کند.
اوایل دهه 90 ضلع مقابل امامزاده را حسینیه‌ای به نام ریحانه‌الحسین ساختند و هیأت، جلساتش را به آن فضا برد؛ البته کرونا، وقتی همه جا را تعطیل کرد؛ ستاد مقابله با آن، ریحانه‌ای‌ها را ملزم کرد که جلسات هیأت را در محیطی روباز بگیرند. آن‌ها هم در دو سال کرونایی به پارک ارم تهران رفتند.
آقاسیدمجید، علاقه و اشراف خیلی خوبی بر مباحث هنری دارد. مسئولان و خادمان هیأت هم که این را می‌دانند از او ایده می‌گیرند و تلاش می‌کنند تا مطابق با تکنولوژی‌های روز پیش بروند و درجا نزنند. برای همین است که «ریحانةالحسین» در زمینه‌های صوت و تصویر تلاش کرده بهترین خوراک را به مخاطبانش بدهد.
این هیأت یکی از اولویت‌های اصلی خود را موضوعات رسانه‌ای قرار داده است. سازمان‌دهندگان آن معتقدند باید جهانی فریاد بزنیم و اگر فعالیتی در هیأت انجام می‌شود، اعم از طراحی دکور، صوت، فیلم و کار مداح باید باروت نهایی‌اش توسط رسانه بارگذاری و شلیک شود. رسانه برای این هیأت اولویت است و می‌گویند: اگر در بخش‌هایی مجبور به صرفه‌جویی شویم، باز تلاش می‌کنیم در این بخش کم نگذاریم و بهترین خروجی‌ها را تولید و در اختیار مردم قرار دهیم تا تبلیغ و ترویج دستگاه اهل بیت علیهم‌السلام به بهترین شکل رقم ممکن بخورد.